სულში წარსული სევდად რიალებს და ცრემლი ბრწყინავს თვალთა გუგებში, რა ცოტა გვყოფნის ადამიანებს, მაგრამ სად არის ხსნა და ნუგეში? ამაყი სული კვლავ ცისკენ ილტვის, ტკივილით მავსებს სევდიან პოეტს. . . მე წუთისოფლის სტუმარი ვიყავ და ჩემს სიცოცხლეს ლექსებად ვტოვებ.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
