"აფხაზებს აქვთ ერთი ჩვეულება, რაც სხვაგან არ მოიპოვება: მიცვალებულებს არ მარხავენ, ხეზე ჰკიდებენ..." /არქანჯელო ლამბერტი/
ჩემი ძმა მოკლეს, ოთხმოცდათორმეტის ოქტომბერში მოკლეს გაგრასთან. მისი ქვეყანა – აფხაზეთი – გამოხრულ ხეზე ჩამოკიდეს ვაზის ლერწებით, ცხენს ჯერ კიდევ არბენინებენ... არ უყვარდაო!.. თავს ერჩია ცხენიც, მოყვასიც!.. ჩემი ძმა მოკლეს, ოთხმოცდაცამეტის სექტემბერში მოკლეს სოხუმთან, – დიოსკურების იფიცებდა მზეს და იმიტომ!.. სად კასტორი და პოლიდევკე, ან თუნდაც ლედა... შვილს გლოვობს ქართლი და ქართლის დედა!..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
