ქალს გაფურჩქნილი ყვავილივით უჭირავს ქოლგა, მივდევ და გავცდი: ცარიელ კაფეს, ჩემს სამსახურს, სამორინესაც... ისწორებს კაბას... უსაშველოდ უხდება თეთრი, _ მე კი _ გალუმპულს _ ეს აღმართი მგონია შხარა... და მიდის ქალი, _ გზას ფარავს და... მწვერვალსაც ფარავს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
