ხიდები დავწვი, მომეძალა ანაქრონიზმი... ახდა სიზმარი - ნისლიანი კენტერბერია. ახლა გამშრალი ნიჟარების ჩურჩულს რომ ვისმენ, ესეც ბევრია... აქ ზღვა წააგავს მხატვრის ტილოს, ნახევრად წაშლილს, ლივლივებს მთვარე - დაქცეული აპერიტივი. ერთ დროს მე ქვიშის მარცვალივით შენს გულში ჩავრჩი, რომ მერე ყელზე დაგებნიე მარგალიტივით.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
