საათის ისრის ხმა მესმის ისევ და ყოველ ჯერზე შენს თავს მახსენებს, თავლზე კი ურცხავად მომდგარი ცრემლი, ღაწვების გავლით ტუჩებს ასველებს. ცრემლი რომ გულთან ახლოს მიაღწევს, იქ სანთელივით დაიღვენთება და მერე შენი შავი თვალები, მომელანდება ისევ ღმერთებად. ოცნების მიღმა აღარ ვართ ერთად, ოცნებაში კი სად არ მატარე და ბოლოს მაინც მადლობას გეტყვი, რომ სიყვარულით ფრენა მასწავლე.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
