უშენობას ვეგუები როგორც სიზმარს, ღამით ძილში გაბნეულს და მიმოფანტულს, კვლავ ძვირფასი სიტყვებია რაც კი გითქვამს და იმ დროის დავიწყება ეხლაც არ მსურს. გგონია, რომ სულ ადვილად ხდება ასე: წახვედი და დავივიწყე ყველაფერი? როცა გული დამიტოვე გრძნობით სავსე, აწმყოში კი მაიმედებს არაფერი. რაღაც მაინც მძვინვარებს და გულში შფოთავს, მარტო ერთმა დაიმონა იგი როგორ და ამ დროს რომ მომიწია დიდხანს მოცდა, შენ კი არა მე მაბრალებს გული მხოლოდ. თითქოს უკან იხევს თავად სიამაყე, როცა ჩემში ჩემად მაინც მეგულები, დრო მოვა და შენ ამ გრძნობით იამაყებ, მანამდე კი უშენობას ვეგუები..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
