ბოლო დღეები მიილევა როგორც სიზმარი, დარჩება მხოლოდ მოგონება ძველი ნივთივით, ცხოვრება ისე შეცვლილია ვეღარც ვიცანი და მე წარსული შემრჩა ხელში ლამაზ მითივით. გადაეკვრება ზეცის კალთებს ცრემლების წვიმა, ჭეშმარიტება ისევ რჩება ოცნება შორი და ეს გოგონა მზესთან ახლოს მაინც თუ მივა, აგონიაა მერე ყველა მოვლენა მგონი. ჩაიკარგება მის სხივებში სახე,ხელები, პოკს მიაღწია სიმხურვალემ გარშემო ფერთა და მოგვიმრავლდა ამ ბოლო დროს გრძნობის მკვლელები, რადგან სიმართლე გადავიდა მოდიდან ჩვენთან. უცნობი რჩება არსებობის მიზანი ალბათ, უღმერთო ხალხში უღმერთობის როცა ბზარი, როცა ურევენ ერთმანეთში მადლსა და ნაგავს, იქ მერე რწმენის აღარ არის არცერთი კვალი. ამიტომ მიწის ფეთქვაა თუ ზეცის ტირილი, ეს - სასჯელია შემოქმედის ადამის მოდგმის და ჩვენ წილ ცოდვას ვერ ვუშველით მარტო ყვირილით, როცა უმთავრეს მოსამართლედ უფალი მოდის!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
