საავადმყოფოს ცივი კედლები... სიცივე გულში, სულში და თავში, ვზივარ ჩემთვის და სხვას არ ვეხები, უკეთ ყოფნის და იმედით ცდაში. დერეფანი და ჩავლილი ლიფტი, ვიღაც მიდის და ვიღაცა რჩება, თვალს ვახელ, თუმცა აზრსაც ვერ მივხვდი, მსგავსი ამბები ხშირად არ ხდება. ტირილი ყოველ შეხების დროს და ექიმის სიტყვით ნაგრძნობი სითბო, რომ მტკივა იცის მანაც ამ დროს და მაინც ნუგეშით გულს მცირედ მითბობს. დავყავარ მამას ხელით და ეტლით, სართულებსა და პალატებს შორის, ისევ რომ მტკივა მამიდას ვეტყვი, ლამის გავგიჟდე კიდევაც მგონი. საკუთარ ძმასაც ვგრძნობ აქვე ახლოს, პატარა ძმას და მიყურებს ისიც, არ მინდა ასე ცუდად რომ მნახოს, თუმცა უთქმელად მან უკეთ იცის. ვცდილობ ვიბრძოლო, თუმცაღა ძნელად, მაინც გავიდა დღეები ბევრი, რაღაცას მალავს გარშემო ყველა... რატომღაც ზოგჯერ მეც მომდის ცრემლი. ვიხსენებ მხოლოდ იმ დროს დღესა და ამ გახსენებით ვიმატებ ერთსაც, წარსული როა მახსოვს ესა და მადლობას ვწირავ ყოველ დღე ღმერთსაც.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
