უფალს შენობით მივმართავ, როცა დედამ მასწავლა უფროსის ფასი, ნატვრის ახდენას რომ უნდა მოცდა ვიცი და ვაპყრობ მე მზერას ცაში. ჩემზე ასაკით უფროსს რომ ვხვდები, თქვენობით ვამბობ მე ყველა სიტყვას და სანთლით ხელში,ხატის წინ ვთბები, რადგან იქ ყველა ნაბიჯი მიცავს. თანაბარია ყველა ამქვეყნად, ამას პასუხობს საკითხი ერთი: ჩვენ უფალსაც კი ვუხმობთ შენობით, როცა ის არის ყველაზე მეტი.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
