მზეო ამოდი, ოღონდ მწველად, ისე მცხუნვარედ, სხეულს უჭირდეს წყლის გარეშე გამოცოცხლება, ეს პოეტობა ისე ღრმაა, ისე მხურვალე, მკვდარსაც აღადგენს სამარიდან როცა ცოცხლდება. მზეო ამოდი, შენი სხივი ისევ დამაკლდა, ჩემმა თვალებმა უშენობით დაკარგეს ფერი და პაწაწინა გული ლექსის წერას დააკვდა, რომელსაც ვწირე გრძნობებამდე მე ყველაფერი. მზეო ამოდი, მენატრება კვლავ შენი სითბო, ქვიშაზე სხივთა ციმციმი და მათი გართობა, ეს ერთი არსი სხვაზე ნაკლებ წვალებას ითხოვს.. იქნებ შენ მაინც მოახერხო ჩემი გათბობა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
