და შენ ამბობდი გამუდმებით სულთ-შემოქმედო და შენ ამბობდი ყოველივეს ღიმილი ახლავს, გასაჭირშიც კი გაღიმება მასწავლე, მაგრამ.. მაგრამ უშენოდ, მე ბედკრულმა, მითხარი, რა ვქნა.. შენ სულ ამბობდი გაეცითო სიტბო ულევი და სიყვარული შენ მომეცი გამოულევი, აჩუქეთ ხოლმე ადამიანს ბედნიერება ! და ეს აჩერებს დღემდე ჩემთვის წამიერებას. შენ მასწავლე, თუ რას ნიშნავდა სულის სიმაღლე, ასევე შენგან დავეუფლე სიტყვათ სიმრავლეს, რომლებიც თითქოს იმ ბოლო წამს არაფერს ცვლიან ა იმ წამს მაინც გვინდა მოსმენა, როცა გვაკლია. ყველაფერს, რითაც შენს ტკივილს ვუძლებ-შენვე გეკუთვნის, ყველაფერს მხოლოდ ეს ეს მარადი ტკივილი მიცვლის, ტკივილი-სადაც არასოდეს იქნება ცრემლი, მაგრამ ტკივილი-ვერაფერი რომ ვეღარ შველის. გმირის სახელი დაგვიტოვე ჩვენ საამაყოდ, დაამტკიცე, რომ დღეს გმირები კვლავაც არიან და შენ შექმენი ეს მითები საარაკოდ, ქართველები დღეს, წარწყმედას რომ არ ესწრაფვიან. !
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
