დაკუჭულ მხრიდან გადაიძრო მიწამ მანტია, კამი, ისევ გწერ, ბოლოჯერ და გემშვიდობები, ახლა პარიზში, როგორც მაშინ ისევ მარტია, ჩვენთან კი მთაში გრუხუნებენ ქისტის თოფები. მთვარე რკოსავით მუხის ტოტზე ჩამოეკიდა, მალე სიბნელე გადაყლაპავს უშბის ქარაფებს, და სისხლის წოვას მარტოობა იწყებს ნეკიდან, მერე კედლებთან დამტოვებს და მალაპარაკებს. შენში, ჰო, შენში გავიტანე წლეულ იანვარ, მერე რა მოხდა თბილი იყო თუკი ზამთარი, მე შენ მიყვარდი მაგ უმანკო თებერვლიანად, როცა არ გქონდა ჩემ ქოხს იქით სხვა შესაფარი.
კამი, წვიმასაც გავურბივარ, მაგრამ ხშირია, ვერ ვეგუები, მიწას სუნი ასდის შენი თმის, (მოხურული მაქვს შენი შარფი, ლურჯი , შილიფი.) სულში ტკივილებს ბაღი აქვს და ორანჟერეა.
კამი შორია პარიზიდან ხევსურის ქოხი, ლექსებსაც ვკარგავ უაზროა შენგან გარიყულ, დაბლა ქისტები ატეხავენ თოფების ქუხილს, მე კი სიცოცხლეს ვაპროტესტებ, ტყვიას დავიხლი. კამი, ამ ღამეს უფალივით მშვიდი გულიაქვს, კედლებთან მრჩება ტკივილებზე სალაპარაკო. ჰო, თვითმკვლელობა ახლა უფრო პოეტურია, მაგრამ სიმხდალე სად დავტოვო? სად ჩავალაგო?
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
