ეს თოვლიანი ამინდები არ დაგავიწყდეს, არც ეს ჩიტები დაგავიწყდეს, არც ეს დღეები, ჩემს ფანჯარასთანს შეღამება იმტვრევს ლავიწებს, და მომავალი ხუთშაბათი მოგაქვს ხელებით.
შენ შეგიძლია სიბნელეში თავი მოკლა, რომ სულ არავინ დაინახოს შენი სიმხდალე, მაგრამ შარშანდელ ყვავილობას ვეღარ მოიყვან, და სჯობს გამოკრა სადმე ბნელში, სანამ მიმხვდარან..
ტკივილებისგან გაგძარცვავენ, ავაზაკები, მეტი რა დაგვრჩა წასაღები, ან რა, მეტი რა დაგვრჩა ძვირფასი, სხვაზე მეტი, ხოლო ნაკლები რამდენიც გინდა. ამას ჯობდა ჩემთვის მეტირა
ეს თოვლიანი შემოდგომა, ზამთრის პირია.. მალე დადგება ხუთშაბათიც, მშვიდი მუსიკა. აქ ჩემო მშვიდო მეგობარო, როცა ტირიან, შენ გცივა. გშია. და გაყინულ ბუხარს უზიხარ..
ხუთშაბათს იგი ისევ მშვიდად დააფრთხობს ყვავებს
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
