მე შსქრის ჯარისკაცი ვარ და ხელში მიჭირავს წყლის პისტოლეტი, ვემზადები სველი ომისთვის, სადაც ყველა მსხვერპლი ქილაში ბრუნდება და ეს ომი თუ ვერ მოვიგე, ვერ მოვალ შენთან , ვერ მოგიყვები ისტორიებს გენერლებზე, რომლებიც გადნენ..
თუ დავმშვიდდები, ჩემი ნერვები აუცილებლად მოდუნდებიან სიკვდილის წინ და ამდენწლშემონახულ ამბოხს ვერ ვეტყვი ისტორიას.. არ გავფრინდები თვითმფრინავით, რადგან კვლავ მაქვს იმედი, რომ სულს ფრთებიაქვს.. სხეული კი ისე შეგიძლია მართო, როგორც ავტობუსი.
ეს ომია . გამოსავალი ნემსის ყუნწში გაძრომა თუა, მე სხვას მოვძებნი.. ჩავწვები ყელამდე ბალსხში, ვიგრძნობ გონებრივ პროგრესს.. ვნახავ, თუ როგორ დავბრუნდები თებეს ხანიდან.. მუნდვრის ყვავილებს ვაჩუქებ ბავშვს, დავურგავ სულში ესთეტიკას, რომ აღმოცენდეს სიმშვიშვიდის ხე.
მე შაქრის ჯარისკაცი ვარ, ვიცი რა არის სიმშვიდე და ამიტომაც ვერ წამოგიღებ კანადიდან ნეკერჩხლის ფოთლებს..
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
