როცა ტაძრებთან მათხოვრები უფალს უცდიან, როცა მათ ხელებს არ დაუდგამთ მწვანე ნაძვის ხე, მაშინ ეს წელიც ისეთივე ბანალურია, როგორც უღმერთოდ, ულექსოდ და მარტო სიცოცხლე.. როცა კედლებიც საუბრობენ ახლა იმაზე, რომ წელი დგება არნახული თანაც უებრო, ყელში აგდის და თავდახრილი ყველას ჯინაზე გადიხარ გარეთ, რომ ხმელ ფოთლებს გაესაუბრო. გადიხარ თანაც მზად ხარ დათმო ყველა სიცოხლე, რომელიც ხვდები უკვე ძალზედ ბანალურია. მათხოვრის ხელებს არ მოურთავთ მწვანე ნაძვის ხე, ისინი ჯერაც ვერ მოუსვლელ უფალს უცდიან.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
