ვეღარ შევეგუე უშენო ცხოვრებას და შენს ცხოვრებაშიც ვერ ვპოვე კუთხე, ღამის სიჩუმეა, ძველ თბილის ქალაქში საკუთარ გულისხმას ვუსმენ... რამაც შეგვერთა და რამაც გაგვყარა, არეულ დროების ვერ ვმართეთ სადავე, ემეგობრებოდი ურჩად სიამაყეს და სწორედ ეს გახდა ყველაფრის სათავე... მინდოდა მეწერა ყველა სისულელე, უძილო თვალებით მეხატა რიჟრაჟი, ნაცნობ ხეივანში შენთან ხეტიალში, აღარ შემენიღბა ბუნება გიჟმაჟი... მომავალს უჩანდა ნათელი ნაპირი, ზაფხულმა სიცოცხლე ვარდისფრად ახარა, ამაყი იყავი... შენს სიამაყესთან ჩემმა სიამაყემ თავი არ დახარა....
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
