შორს თეთრი ღრუბლების ეტლები რონინობს, სიმშვიდე თვალს იფშვნეტს, სიჩუმე იღლება, რომ ჩემს ცხოვრებაში დღეებზე მეტი ხარ, რომ უშენო დილა დილად არ ითვლება... მოჩანს მომავალი და მოჩანს დიდება, ფერფლად ქცეულია თბილისის ხედები, და როცა მარტო მყოფს ტირილი მინდება, თბილ სუნთქვას გზავნი და მითბება ხელები... ფერი ეკარგება კოშკებს და სასახლეს, ყველა დიადემის მე ვხდები მფლობელი, როცა შენს თვალებში ვეძებ ჩემს ნაკვალევს, როცა შენი ფიქრის მე ვხდები მპყრობელი... ვერაფერს გახდება ჟამი და დროთა სვლა, ვერაფერს შეცვლიან - სიშორე, მანძილი, იქ სადაც შენა ხარ ყველაფრის სათავე, იქ სადაც შენს გულში ჩემია ადგილი...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
