მინდორს ნისლივით მოსდებია გვირილის თოვა, ფერდობს ზუზუნით გადაევლო ფუტკრის ტორნადო, ვიცი,გგონიათ რომ ოდესმე უთუოდ მოვალ, მაგრამ არ ვიცი რა დაგპირდეთ, რადგან -მოვალ რო?!
წარსულს ფერები გაუხუნდა, მოედო ხავსი და გუგულისაც აღარ მესმის: -გუ-გუ, დროდადრო, ვიცი, რომ ღამით ატირდება (მამა)-ო ბავშვი, - მომენატრაო, ხომ მოვაო, მაგრამ -მოვა რო?!
ახლა ცრემლები ხელს ართმევენ ერთმანეთს ღაწვთან, როცა ვიხსენებ ისტორიებს თქვენზე, -მონაყოლს, ეგ მონატრებაც მენატრება მამიკო, ამ წამს, რომ მოვალ გულში ჩამეკარი... -ნეტა მოვა დრო?!
