ეს ოხერ ბუნების ძალა, საიდან სადა ჰყვებაო, ვერც ბრძენთა მისთვის ქება თქვეს, ვერცრა მე გამეგებაო.
მოდის ზამთარი, ზაფხული, თოვლი და მიწა ზედაო, ზოგთად ოქროდ ღირს ქვეყანა, ზოგთად კი - აღარც ბზედაო. ოხერის საწუთროსაგან სუყველა დაიცდებაო.
მხოლოდ ეს მთები მაკვირვებს, სულ მუდამ ცას აჰყურებენ, და ნისლნი - ფიქრნი ღვთიურნი, სულ მათს გარშემო რგულობენ, და ქარნიც ღვთივ მონაბერნი მთის გულ-მკერდს დაჰბურბურებენ, სულ განუწყვეტელ ზღაპარსა ეტყვიან, დასჩურჩულებენ.
ცა თავის წესსა ასრულებს, თავისსა მზე - მთვარიანად, და დედამიწა თავისას, მდუმარებს მთა-ბარიანად.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
