ეშხით გახსნილან გიშრის თასში შენი თვალები, შენი თვალები შაირია სილამაზისა: როს გაიღიმებ – ირხევიან მთის მწვერვალები. როს დაფიქრდები – იჩრდილება მდელო ვაზისა.
თავის ამართვა ამაყი გაქვს მთის გავაზისა. შენს გამოხედვას სილამაზე ვერ ემალება; ჰო, რომ იცოდე, ვით თვრებიან შენით ქალები! ჰო, რომ იცოდე, ვით ხალისობს შენი თმა მზისა!
დრო ულმობელი შენს გიშერსა ნელად ათოვებს, ხოლო ვეჭვობ კი: შავ განზრახვას ვერ აათავებს; საზარელია და სასტიკი ხანის კვეთება:
ცელავს და ლეწავს ლაღი სიტკბოს ნაზ ლერწამებსა, - მაგრამ შენთან კი თვით სიკვდილიც მხოლოდ შეკრთება და ჩუმი კოცნით დაგიხუჭავს მაგ წამწამებსა.
1916
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
