მარტივად, ისე, რომ სიკვდილზე კიდიხარ, ცხოვრებას (დოგმაა) ტონი აქვს უხეში, ყველა კონცეფცია და ყველა იდეა, ყველა თეორია მცდარია - ფუ, ეშმაკს, აქ ხვდები პარადოქსს - ჩანს წინ წაიწევა საქმე და სიტყვები სიტყვებში გაგრევენ, უფალი ყოველთვის უფრო მეტს იძლევა, ვიდრე სთხოვ, რწმენისგან დარჩენილ ნანგრევებს თუ არ მოუფრთხილდი, ერთხელაც მოხდება - დადგება განგება შემთხვევის დონეზე, პირველი რჩევაა - მკვდარი ნუ მოკვდები, მეორე - კაცი რომ მეტია ცხოველზე. იცინი (სიმწრისგან), რომ სერიოზული, არის განლაგება ქაოსში საგნების - პოეტი გქვია და ცოლი გყავს ორსულად - რა შუაშია და - ძნელია გაგნება გზის, როცა სივრცესაც სჩვევია დუმილი, მართალი ყოველთვის თავს ჩათვლის ცოდვილად, ეპოქა წყდება და გაბმული ყმუილის აზრია უაზრო, ფუ, შენი, მოდი, რა - აქციე ზურგი ამ ხმას - გულისარევის, გეგმა ვინც დაიდო წინ - იმოგზაუროს თვითონ და მოეშვი წეს-წყობის არევას, წესი რა წესია - თუ აურზაური, აღრევა, დებოში არ გამოიწვია, ფეხები რად გინდა - თუ ძლივს არ მიათრევ, ასეა, შენამდეც მრავალმა იწვნია, რომ ყველას თავისი ჰქონია სიმართლე. რადგანაც გრძელია გზა, გარდაუვალი, აქამდე ყოფილთა, არდაბადებულთა, და შეწყალებაზე ნათქვამი უარი - დროა, რომ უარყო, სანამ ჩაგეხუთა ჰაერი, ცხოვრება ნამდვილი ომია, შედეგი არასდროს ემთხვევა მოლოდინს, ვერც შენ გადარჩები, თუ არ გითხოვია უფლისთვის - ინებოს, გახვიდე ბოლომდე. რადგანაც ყელში გაქვს გაჩრილი ცოდვები, ჰგავხარ უსურვილო, უსულო თვითმკვლელებს, სანამ შენს მყიფე ძვლებს მიწიდან მოკრებენ, ილოცე - მიშველე, უფალო, მიშველე... დღეს ყველა სწავლული შტერია, პედანტი, ყველა გულმხურვალე - საზიზღარად მლიქვნელი, ამ თემის გარშემო გამართულ დებატებს - გამოთქმულ სირეგვნეს, გამოთქმულ სიქველეს ვინ რა თავში იხლის, დროს - წარსულს რა შეცვლის... ის მხოლოდ უდროოდ წასულებს ენდობა, ვფიქრობ, ყველა კითხვას პასუხი გაეცა, დღეს თუ ხარ ცოცხალი - დღეს ითხოვ შენდობას. მიყვები არაეულ-დარეულ დინებებს (აქ უკვე საშინლად გეშლება ნერვები), ოცი საუკუნის წინ ღმერთმა ინება და შენთვის ჯვარს ეცვა და დღემდე ევნება.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
