შენ სულ აღმა-დაღმა დადიხარ, დაგვყა ხასიათი მოშარო, მზერა ისე კუშტი გაგიხდა, ათას სისულელეს როშავენ შენზე აქა-იქ და ჭორებად დაგდევენ ზურგსუკან ფრაზები, რომლებსაც გაურბი, შორდები, არცთუ იშვიათად ბრაზდები. წლებზე მკითხაობენ ბოშები, აღარც ნაოჭები გაკლია, მაინც, გვერდის ავლით, მოშვებით, თავს აღწევ ამინდებს ნაღვლიანს. ცისკრის ვარსკვლავებს რომ ადარებ, მიკტლის ფერი ადევთ შროშანებს, შუბლზე გაწერია_ "მადარდეთ, ვერაფერს დამაკლებს დრო-ჟამი." მახსოვს, უცაბედად რომ შემხვდი, წვიმდნენ ტირიფები ბაღიდან... მე ვთქვი: - შემიყვარდი, Mon chéri, შენ კი, მიპასუხე: - არ ღირდა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
