დაბრუნებამდე ყველაფერი იყო თავიდან, და მეორდება უსასრულოდ პირველი სიტყვა, მზე იქ წევს, სადაც ორი სულის შესართავია, სადამდეც მარტო უანგარო სინანულს მივყვა
ვარ.
იდგა ხმაური, რომლის გულში სიჩუმე დუღდა, იჯდა დრო ბებერ, დახავსებულმხრებიან კლდეზე, სუნთქავდა ჰაერს ჰაერი და სამადლო ხურდა არ ეცემოდა სამოწყალოდ გაწვდილ ხელზე. მე
მხოლოდ ვყვებოდი ერთი მგზავრის თავგადასავალს, ავყევი, სანამ ნაფეხურებს ქარი მითვლიდა, მივხდი, რომ ზღაპარს დასასრული საერთოდ არ აქვს, არსებობს გზა, რომ დააღწიო თავი ტვირთიდან.
უნდა მიხვიდე.
დაბრუნებამდე ორიოდე ნაბიჯი დამრჩა, უფრო ტევადი მზერითა და ფერმკრთალ ღაწვებით, მომაქვს საშენო განცდები, და ფოთლების ფარჩა შეხორცებია თითქოს კანზე ქუჩას ნაწვიმარს.
ჯერაც არ ცივა.
ნაცნობ ნეკერჩხალს შემოდგომის ალერგია აქვს, არადა ზამთრის სიახლოვე უფრო აშინებს, რეალობაა ხშირად სიზმრის ალეგორია, შენ გპოულობ და საკუთარ თავს ვკარგავ მაშინვე.
და რაც აქამდე მიცხოვრია, გამოვიგონე.
დაბრუნებამდე, არაფერი ყოფილა თითქმის, ვიწრო სარკმლიდან დანახული დღეების მიღმა და მერე ასე მობეზრებულ წრებრუნვის ირგვლივ, მრავალწერტილად გრძელდებიან ბგერები - მიყვარ
ხარ...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
