დამღალა შენმა ლოდინმა, ქარაფთა ქართა სმენამა, როცა ძალიან მწყუროდი მაშინ არ გამოჩენამა. გულის ეჭვებით ბორგვნამა, მეტ - ნაკლებობით ტკენამა, რაც რომ საწუთრომ დამაკლო, ის დამიმატა ზენამა. ჩემს მხრებზე შავი ღრუბლების ხშირ - ხშირად ჩამოფენამა, დილით ხარივით ბუბუნმა ღამით ცრემლების დენამა, წუთისოფელთან ბრძოლამა, სულ აქეთ - იქით ფრენამა. ჩაჰლია გულის კედლები ჩაგუბებულმა წყენამა, ახლა გინდ მოდი,გინდ არა - ფრთები დაჰკეცა ძერამა, მე თავად გარდავიცვლები, რომც არ იჩქაროს წერამა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
