გრიგალივით უბერავს სიო დალალებიდან, ცუნამივით დამატყდა მაგ თვალების მზერა და ღამეებში ბგერები სტროფად დალაგდებიან, მაშინ როცა სტრიქონებს მთვარე დაეწევა და
გადავფურცლავ წარსულის უღიმღამო ნაწერებს, მზის სხივებში სიყვარულს ლექსად ამოვაქარგებ, მაშინ როცა დროება ყველას დაანაწევრებს, მაინც ერთად ამოვთხრი ჩვენ ორისთვის სამარხებს,
რადგან აწმყო მიჯნურობს ლექსებით და პოეტობს, მომავალი ჩემია თუ ის შენში არსებობს, მინდა ეს სიყვარული მთელს სამყაროს მოედოს, რადგან, გრძნობა დიდია ყველაფერზე ასეთ დროს,
დედამიწას გული ქვს ასჯერ ჩემზე ფართო და, მაინც ამ გულს უყვარხარ, წყნას რომ აპათიებს, რადგან სახეს ცრემლიანს მხოლოდ შენით ვართობ და მე კი მთელს დედამიწად ამ გულში დაგიტიე.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
