ყინავს, და უკვე ხვალეა, ანუ თორმეტი მოსრულდა, მთვარემ შარბათი დალია სადღაც - ხომსთან თუ მოსულთან, ფეხი გამოსდო არარატს, (აიღო ბოლო აკორდი...) - დავიღალეო, - ასე თქვა და მთაწმინდიდან დაგორდა.
ჩამოვარდნილა მთვარე, როგორც ნაფოტი ხმელი, ქარო, ნუ ანჯღრევ კარებს, მუზის მოფრენას ველი. მუზა არ დალევს ყავას, ქვაზე მიაბამს გლისერს, ახლა ჩემს თავში თავად ეშმა მოიტეხს კისერს. არც ღვინოს დალევს მუზა, ჭერზე პასეანსს გაშლის, ქალღმერ
... კითხვის გაგრძელება »
არ იძვრის კარი. კარის სარკეში არეკლილი ადამის ვაშლიც ზუსტად ასეა. გამიშრა ნერწყვი... ჰმ!. ახლა ძაფი რას უშველის ჩემს მოთმინებას? - ჯაჭვებით ვაბამ სახელურზე და ღვინოს ვისხამ.
"რედიალი" და... ავტომატურად იკრიბება შენი ნომერი. თითქმის ყოველთვის აბლაბუდას მიქსოვს სიჩუმე, ან გაღმა მყოფი ტელეფონის ზუმერს მაჩეჩებს, როგორც უაზრო დაპირებას - ვითომ ხუთ წუთში... ვითომ იქ ხარ, ნუცუბიძეზე, ან უბრალოდ წერ და არ იღებ...
ამოგვიკითხეს ლინგვისტებმა ვაი-ვაგლახით. შენ ყოფილხარ შ ე მ ა ს მ ე ნ ე ლ ი, თან შედგენილი, მე - ქ ვ ე მ დ ე ბ ა რ ე... ჯერ იყო ასე: ქვამდე ბარეს მიწის მთხრელებმა, წვრილი ფუნჯები გვიღიტინეს, ქიმიკატებით ამოგვივსეს მშრალი ვენები. მე
... კითხვის გაგრძელება »
ისე დავთვერი, - მფრინავი თეფში მეგონა ანძა, მერე სამფეხზე შემოდგმული სპილენძის ქვაბი, რომელიც ყურით იმაგრებდა დამოკლეს მახვილს, ან იქნებ შამფურს ხორცის ნაჭრით, - პირბადრი მთვარე რომ აღმოჩნდა ბოლოს და ბოლოს.
დღეს მარტოობას გავუთამამდი: მრგვალ შადრევანს შემოვუარე, ნოემბრის ჭადრებს გადავდე გრიპი. შეყვარებულებს ერთნაირი თვალები ჰქონდათ, ჰო, ასე მახსოვს... მერე თანდათან გამეჩხერდა ფოთლის შრიალი, სიცარიელე შეეხიზნა ბოლო ავტობუსს, - შენ არ მოხვედი...