გულო, ჩემს ხელთ ხარ ცოტა ხანს, შემდეგ იქცევი მიწადა, მანამა სცოცხლობ ჩემთანა, შენც უნდა იყო ბიჭადა! რაც-კი რამ სასიცოცხლოა, შესვი, დალიე ხარბადა: ზოგი გვირგვინად დაიდგი, ზოგი ჩაიცვი კაბადა, საწყევრად ისიცა კმარა, როცა ვიქცევით ლაფადა; როს მიწას ვიწვნეთ უგრძნობლად, ჭია-ღუების საჭმელად, აღარ გვეცალოს სატირლად, აღარც სიმღერის სათქმელად, სამარის ქვასა ზედ ეკრას ნარი და შამბი სანთელად; ცა სჭექდეს, წვიმაც დიოდეს, დილის მზეც ამოდიოდეს, ურიცხვი გუნდი ყვავილთა მიწიდამ გამოდიოდეს, სატრფო ჰკოცნიდეს სატრფოსა, ჩვენ ერთიც არ მოგვდიოდეს!
1892 წ.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
