მთავარი » 2014»აგვისტო»12 » რევაზ ამაშუკელი - ქაშუეთის წინ ... / revaz amashukeli - qashuetis tsin ...
0:22 AM
რევაზ ამაშუკელი - ქაშუეთის წინ ... / revaz amashukeli - qashuetis tsin ...
ქაშუეთის წინ ლოთმა სანდრუამ არაყის ფული მთელ დღეს აგროვა, მერე დაუსხეს დიდ ჭიქაში და...
_ ადამიანი მაინც მარტოა! მიდგა კუთხეში სიტყვის უთქმელად და სავსე ჭიქას ცოტა ადროვა, მერე გადაკრა სულმოუთქმელად...
_ ადამიანი მაინც მარტოა!
ნუ მეკითხები ასე რატოა: ვინ _ ვინ ჩაწიხლა, ვინ _ ვინ დატოვა, როგორც კი ცოტას წაიფორხილებს _ ადამიანი, უკვე მარტოა!
არ უნდა ამას დიდი მიტინგი, ჭკუათმყოფელმა, ვინც კი სანდოა, იცის, ყალბია ბევრის ტიკტიკი, _ ადამიანი მაინც მარტოა!
მავანი ისევ ფეხს აბაკუნებს, მავანი ისევ მხოლოდ ღადოა, დრო მაინც ყველას კუთვნილს არგუნებს, _ ადამიანი მაინც მარტოა!
ზოგს ნინო უყვარს, ზოგს ქეთევანი, ზოგისთვის გონჯიც ბრიჯიტ ბარდოა, ვის დაფნა ერგო, ვის სატევარი, _ ადამიანი მაინც მარტოა!
ზოგს აიაზმა ასვეს, აპკურეს, ზოგს დავიწყების თოვლმა ათოვა, სიბერე კარს რომ მოაკაკუნებს... _ ადამიანი უკვე მარტოა!
ქვეყნად რამდენმა ხატა, აშენა, სიტყვა და ფერი მოაჯადოვა, ისევ ოცნების გადასარჩენად... _ ადამიანი მაინც მარტოა!
თუ ვინმე დიდი კაცი გამოჩნდა, თუ ვინმე ერის სადიადოა, _ გახსოვთ, პოეტი როგორ გადმოხტა? _ ადამიანი მაინც მარტოა!
წუთისოფელი თავის გზით მიდის, თვალსაწიერიც უფრო ფართოა, ყველამ ჩახედოს საკუთარ სინდისს, _ ადამიანი მაინც მარტოა!
ჭიქა-ღვინოზე თავის შექცევით, ფიქრებს, რომლებიც სახიფათოა, ვაი, რომ მაინც ვერ გაექცევი, _ ადამიანი მაინც მარტოა!
მე ჩემის თავის არც რა დარდი მაქვს, მაგრამ არ ახსოვს მრავალ დარდიმანდს, დრო იყო, ძმა-ძმას საფლავს უთხრიდა, დრო იყო, კლიტე ეპყრა შადიმანს!
ვის რაში უნდა ჩემი ტრაბახი ან აყვირებით, ან გაყუჩებით?! _ `გარჩენილი ვარ ქვებზე კალმახი და ახეული მაქვს ლაყუჩები!~ განწმინდეს, ნათლეს, რა არ იღონეს, ეშმაკმა მაინც არ მიატოვა, (ვწერ უკვე ბევრჯერ ნათქვამ სტრიქონებს) _ ადამიანი მაინც მარტოა! რაც უნდა აშრო ბედის ხორბალი, ბოლო არჩივი მაინც ქატოა, ფიცარი ფუყე და გამომპალი... _ ადამიანი მაინც მარტოა!
მე ჩემსას ვიტყვი, გინდა მომკალი, _ სამყარო, აი, რაც უზადოა! ცაზე ოცნებით ვარსკვლავთ მომმკელი _ _ ადამიანი მაინც მარტოა!
... ქაშუეთის წინ ლოთმა სანდრუამ არაყის ფული დიდხანს აგროვა, _ მერე, რა მერე? `მერეს~ ლოდინში... _ ადამიანი მაინც მარტოა!
ცა მოწყენილი და საავდროა, დგას მობუზული მთვრალი სანდრუა, და ეკითხება გამვლელ-გამომვლელს: _ _ ახლა რა დროა?! ახლა რა დროა?!
არც მიფიქრია თქმა რამე ახლის, მე რა თავს ვახლი ასე რატოა? მიდის ქუჩაში კაცი და ძაღლი... _ ადამიანი მაინც მარტოა!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
