პენტავდა ქარი თოვლს და ღრუბელს, და საპენტელა მგლებს მილალავდა საცხოვარში, ცხოვარს სამგლეში, თავს იანგლებდა მასხარასთან ვიღაც ბენტერა _ იმ მასხარაზე უფრო ყბედი და უანგლესი. მზეს კი, _ თითქოსდა დედამიწას გადაემტერა, _ დავიწყებოდა გაზაფხულის ბოლო ანდრეზი, ბნელ ნასაყდრალთან მიმჯდარიყო სოფლის ტერტერა და დევის ქალთან ნებივრობდა ვირი ტანტრესი. ვინ დაგიდევდათ მზეს და მნათობს: ბევრიც გეძებნათ, კვარს ვერ ნახავდით დედამიწის წასაქეზებლად; ან ვის ახსოვდა მოძმის შველა და გზა უვალი, მხოლოდ ზეცაში _ ყოვლის წიაღ, ღრუბლის ჩრდილობთან, _ ჩამომჯდარიყო გულშეძრული მამა-უფალი და, დაღვრემილი, დედამიწის დახსნას ცდილობდა...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
