იმ ღამით, როცა დეკემბრის სიცივეში, ერთმანეთში გადახლართულ ხეებს უკანასკნელი ფოთლები დასცვივდათ, ჩვენ ვისწვლეთ- როგორ დაგვეთვალე ერთიდან ათამდე და პირიქით. ღუმელთან მიყუჟულებს არც სიცივე გვაწუხებდა და არც დედაჩვენის მონოტონური კვნესა: „ავად გამხდარა" - მითხარი შენ და გაშლილი თმა აიწიე. ანერვიულებული მამაჩვენის ჩამწვარ ღერებს ვითვლიდით და სულაც არ გვახველებდა- კვამლში გახვეულებს. არავის ეცალა ჩვენთვის იმ ღამით და დედაჩვენის ოთახში შესვლისას კართან ვაწყდებოდით ქალებს- წარბებშეკრულები რომ გვიყურებდნენ და თავებს აქნევდნენ აქეთ-იქით (ჩვენ მხოლოდ ფერადი ფანქრები გვინდოდა, რომ დაგვეხატა რამე). იმ ღამით, როცა ხელებჩაჭიდებულები ვეკვროდით ერთმანეთს და ნასწავლი რიცხვები ვერ თვლიდნენ მოლოდინს- ოთახში შემოსულმა ექიმმა შუბლი მოუსინჯა დედას; ჩვენ გვახსოვს მისი ყრუ წამოკივლება და მერე კვნესაც შეწყდა: „ნემსი გაუკეთეს, ჩაეძინა"- მითხარი შენ და ხელები კიდევ უფრო მაგრად მომიჭირე. მერე ორმა დაბალმა ქალმა ხელი მოგვკიდა და სკამზე არხეინად ჩამომსხდარნი - საწოლში ჩაგვაწვინეს: „მოდი, დავითვალოთ და ჩაგვეძინება"- მითხარი შენ. ჩვენ დავითვალეთ ერთიდან- ათამდე და ჩაგვეძინა. იმ ღამით, როცა სანთლის შუქი მკრთალად ანათებდა ოთახს და ქარი ღრიჭოებში ტოვებდა ამბებს- სადღაც შორიდან ტირილი მოგვესმა (თვალები ვჭყიტეთ). ვიწექით ასე, ერთ ხანს, ხმისამოუღებლად, გასუსულები, თხემიდან- ტერფამდე ჟრუანტელდავლილები. მერე შენ, როგორც უფროსმა ,გადაწყვიტე- ამდგარიყავი. მე საწოლში დავრჩი და გელოდე. მალე დაბრუნდი: „ნუ გეშინია, დაიძინე, დედა მომკვდარა"- მითხარი შენ და ჩამეხუტე... ოთხის ვიყავი მაშინ, შენ - ხუთის. საბნის ქვეშ შევიყუჟეთ და სანამ ჰაერი გვეყო - არ ჩაგვძინებია. იმ ღამით ორივეს ნაოჭი გაგვიჩნდა წარბებშუა და დეკემბრის ღამის საიდუმლო ჩაიყოლია.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
