მარტი იალ-კიალებს, ქარებს მოაგრიალებს, აქა-იქ მზეც იალებს- გაზაფხული მკვიდრდება. ვიღა ჩივის იარებს, გულს რომ ადარდიანებს. ვკარგავთ ადამიანებს... ვიღას გაგიკვირდებათ.
მოვდიოდი სოფლიდან, გული ამიფოფინდა! ვაჟკაცობა მყოფნიდა- დავდიოდი გლეხურად. არც გუგული მოფრინდა, არც მერცხალი მოფრინდა; ქალაქშიდაც მოშივდა გაზამთრებულ ბეღურას.
მთის შვილობით ვამაყობ, ვიღაც რითმებს მკარნახობს... არ იქნება, არ ვნახო ამ ტყის აფერადება! ჭერო, სხვენო, ჩარდახო, ჭრელაჭრულა ფარდაგო- გაზაფხულის ბალახო- თქვენგნით რა მემართება?!
ისევ დავიხუნძლები ლექსებით თუ ყურძნებით, უბით დამაქვს ფურცლები- ლექსის საწნახელები. ვბერდებით თუ ვხუცდებით, ვბერდებით თუ ვხუცდებით,- სიცოცხლეთი უძღებებს გვეკრიფება ხელები...
გველოდება საუფლო, (დადინჯებით ვსაუბრობთ...) დალოცვილი საწუთრო სხვისთვის არ გვემეტება. მირჩევნია სად უფრო? სიყვარულით დაუთრობს, ამ მიწაზე დაუთრობს ზეცა მეიმედება!!!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
