სულ უფრო არ ყოფნის ფერები ფერების შესაფერი სულ უფრო არაფერს - ფოთლებით, ხეივნით, პოინტერით, წარსულშიც, ჯერ კიდევ არგასულ წუთებს რომ ეწაფება, ოდნავღა კრთებიან ლანდები ბავშვობისდროინდელი.
მგონი ამ ბოლო დროს მეტამორფოზები მეძნელება, თორემ საკუთარ ჩრდილს გამოსახულებას გავუცვლიდი, ადამიანები, მათთან შეხებები, შეგრძნებები ქრობით დაავადდნენ, მშრალი ამოვდივარ აუზიდან
და რასაც განვიცდი, ის არის, რომ სულაც არ განვიცდი ამ ამბავს და მეტიც, ნელ-ნელა ეს განცდაც მინელდება და ვრჩები სიგიჟის, გაფრენის, დაცემის მაგალითი გარდაცვალებების, გარდაცვალებების იმედზეღა.
რასაც წარმოსახვის სუსტი წინაღობით ვეღობები, ღია თვალებია, ცამაც მეტისმეტად აიწია, მრჩება წასული და უკვე დარჩენილი მეგობრები, მარად ძვირფასები, თუმცა მეგობრებმა რა იციან.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
