ზღვა არ ვიყავით, არა კოვზით, გვსვამდნენ ჯამებით, პეშვიღა დავრჩით, შეუკვრელი და დამცრობილი. ჩვენ მონობიდან უდაბნოში გამოვიქეცით და იქვე ჩავრჩით, სისხლნაკლულნი, სენით პყრობილნი. რადგან ძნელსავალ დიუნებზე ოფლით დანამვას ზოგს უცხო მიწა გვირჩევნია, ზოგს კი ლოდინი, როდის დაფარავს ქვიშიან ველს ციდან მანანა, ან დიდ ჯიბეში მოგვაყუჩებს ყალბი მეგზური, ბაალის მსგავსად სათაყვანო, კერპად ქცეული. ვართ სუყველანი გულმხურვალე მამულიშვილნი ვიდრე ვალმოხდის ბეწვისხიდზე შეგვსვამს განგება, გვერდით კი გზები, გამდიდრების გადაგვეშლება... ჩვენ კი ვილევით - წვრილი ერი და ვიწრიტებით და ვიკვებებით ქარისაგან ნაქსოვ იმედით - პანდორას მზითვში რაც ფსკერიდან ბოლო ისწრაფვის. თუმც ამ ქსოვილშიც გამოკრთება ხილული ძაფი: ორმოცწლიანი კარანტინი ჯერ არ გასულა, რომ სისხლმა სძლიოს ნარჩენები, მონური, სრულად და დაიმკვიდროს თავისუფლად შობილმა სულმა აღქმული მიწა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
