მაგ ცხელ სხეულში ჩაიფსკვნება ლურჯი ვენები, ტკივილიც თითქოს რიტმულია დიდი ხანია, იძინებ, დგები, არ გეშვება, აღარ გპატიობს, იმასაც ნანობ, ცხოვრებაში რაც გაპატია. მთვარეს შეჰყურებ, როგორც მცურავს, შხამს ანთხევს მხოლოდ, წვეთ-წვეთობით რომ შედის სისხლში, გიბინდავს თვალებს, აღარ გსურს ძილი, გირჩევნია ტკივილით მოკვდე, ჩამოიშორო ის ლაქები, ჭუჭყად რომ გადევს. ადნები საწოლს, იღვენთები როგორც სანთელი, არ გიყუჩდება სიზმარშიაც, გღალატობს გონი, ასობით კითხვას დაუსმელსა და დასმულს ხშირად, ლურსმნებივით რომ ჩაგრჭობია და ტვინს გიხვრიტავს, ეჯაჯგურები, ხორცს აყოლებ, ხანდახან სულსაც, ქანცგაწყვეტილი დაიძრობ და გაჰყვები ნაპირს, რომელსაც ალბათ არ მიჰყავხარ, ვგონებ, არსაით, თუმცა ხომ ცდილობ და იმედიც თანა გდევს მაინც.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
