ფურცელ-ფურცელ დავიცალე წლები, დედის კალთას ვეღარაფრით ვცდები, მოვეკიდე როგორც მორცხვი ბალღი, მოგონებებს გამიღვიძებს ბაღი... ყვავილები და უსაზღვრო სევდა, ქალის თითებს თეთრი ვარდი წყდება, განშორების წუთებს ვეღარ ათბობს ცივი ქარი, საფლავზე რომ ანცობს. დაობლებულ გულს ვერ შველის დროც კი, დედა ისევ მამას სარეცხს კიდებს, არ დაედო მათ სიყვარულს მტვერი, ფირუზის ცა რამდენ გრძნობას იტევს... თეთრი ვარდი არასოდეს ჭკნება, სისხლის წვეთი ედინება ეკლებს და ფურცლები შეღებილი წითლად უკვდავების, სიცოცხლის ფერს იძენს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
