მზემ ალეწა, გააბრწყინა ქალი, ვნების ცეცხლმა სხივი აასმაგა, მოდიოდა, მოცურავდა ქალი, ქალი-ლერწი, ქალი-"რამ დაბადა!" ქარი ქროდა, მოდიოდა ქალი, მოარხევდა ულაყივით თეძოს, მოცურავდა გავაზივით ქალი, ვეღარ ცნობდა თავის სახლს და ეზოს. მზემ წითელი უსახსოვრა კაბა, გაზაფხულმა შემოაცვა მდელო, ზღვისფერ თვალებს ქალი ნაზად ხრიდა, ასე უნდა გაეტანა ლელო!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..