მთვარემ შეიფერა მნათობის სტატუსი, გონების პალიტრა ოქროსფრად ნათიბია მოშავო თვალები ზღვისაკენ ატუზე და თითქოს ზაფხულმა გაქცია ამფიბიად. სიო საამურად დათბა შენს სხეულში. ნაჟური წვიმების ხელისგულს გიკოცნიდა შუაღამის სურნელი ფილტვებში შეუშვი და ბრმა ტკივილისგან დროებით დისოცირდი.
... მარჯვენა სანამ ფეთქავდა სისხლში, აქ, ზღვაში ორნი ერთად ანცობდით. თავს გედგათ მთვარე და ვარსკვლავებით გადაჭედილი ოქროს საცობი...
დღეს კი ამარა ცვრიან ჰაერის წყეულ დროს მწარე კივილით ლეწავ მერე კი მუხლად დაიჩოქები- და ივედრები მიგიღოს ზეცამ. ოცნებობ ღრუბლის გაბმულ სიმებზე, მოფერებაზე ქათქათა სუდრის, რადგანაც ახლა გარდაცვალება თითქმის ხელახალ ცხოვრებას უდრის!
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
