დგას კუმურდო, ქვეყნის განაპირას, ობოლი ბავშვის თვალებივით შეჰყურებს ზეცას, არის უგუმბათოდ. უსასოოდ მოითხოვს შველას... კუმურდო ფერადი, ნატაძრალი რომ ჰქვია დღესაც... დასანანია, ქვის ფერწერა უღმერთოდ კვდება.
პ.ს. კუმურდო - ქართული ტაძარი, რომელიც ჯავახეთში, სომხეთის საზღვართან მდებარეობს
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..