გზები შემოდგომისა აღარსაით მიდიან, მზე ღრუბლებზე ჰკიდია - ოქროსფერი აკიდო. ეს ქალაქი ხანდახან სამყაროზე დიდია, ხან კი ისე მცირე, რომ გინდა გროშად გაყიდო. . მთელი ღამე მკოცნიდა ყელზე სამართებელი, მეხვეოდა სიკვდილი მხრებზე, როგორც დიდება, ერთი კაციც ვერ ვნახე ჩემი გამმართლებელი, ხიდმაც არ იუარა ჩემი გადმოკიდება... . ჰაერივით მძიმეა ბნელი მოუსავლეთი, იქ წავედი საიდან აროდეს ბრუნდებიან, გოლგოთაზე კი არა, მთაწმინდაზე ავედი, სადაც დიად მგოსანთა მიწიანი ძვლებია. . სხვა გზა არ აქვს ნიაღვარს, მიწა უნდა ჩარეცხოს, სისხლიანი კლანჭებით ღაროს მიწის ბეჭები, - შუბლზე სრული სიმშვიდე მირონივით წამეცხო და აფრინდნენ ყორნები - საზარელი ეჭვები. . გზები შემოდგომისა აღარსაით მიდიან, მზე ღრუბლებზე ჰკიდია - ოქროსფერი აკიდო. ეს ქალაქი ხანდახან სამყაროზე დიდია, ხან კი ისე მცირე, რომ გინდა გროშად გაყიდო.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
