დავიღალე. აღარ შემიძლია ფრენა. ვისვენებ. სქტემბრულია ყველაფერი გარეთ. ქარია. წყვდიადი ენით ძვლებდამტვრეულ სხეულს მისველებს, ღამე მეხვევა შიშველ მხრებზე და მიხარია. გარეთ ქარია. ქარი. ქარი. ქარის მდინარე მკერდში დაჭრილი კამეჩივით მოარღვევს სივრცეს, გულში კი უფრო საშინელი ქარი მძვინვარებს და გულიც ასე - საშინელი სიჩქარი მიცემს. მწვანე თვალებში არ კიაფობს მგზნებარე ცეცხლი, ბედი, რომელიც ძაღლსაც ერგო მე არ მეღირსა, ვერცხლი კი - ჭირსაც წაუღია ოქრო და ვერცხლი!
ძილინებისა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
