არაფერი მწყინს დაცვენილი ფოთლების მწკრივში, ოდნავ გადახრილ მზეში... ტროტუარებზე მოსეირნე ფიტულებში ვარდის სურნელით... სადღაც გავცივდი, მოულოდნელად გაბზარულ სარკეში საკუთარი თავი გავიმეორე ღამურასავით... შავი კვადრატის სიჩუმეში შეყუჟულმა, არ ვჩანვარ-მეთქი, ვიფიქრე, აქ კი თურმე რახანია დაგეშილი ძაღლებით მეძებენ, ვინ არიან, თუ იცი?.... საიდან მოვიდნენ?!.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
