ქალს გაფურჩქნილი ყვავილივით უჭირავს ქოლგა, მივდევ და გავცდი: კაფე "გაზაფხულს", ჩემს სამსახურს, საბაგიროსაც... ისწორებს კაბას... უსაშველოდ უხდება თეთრი, მე კი - გალუმპულს - ნუცუბიძე მგონია შხარა... და მიდის ქალი, გზას ფარავს და... მწვერვალსაც ფარავს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..