- ნუ მომწყვეტ, რობი, მეუბნება მინდვრის ზამბახი და პირს იმშრალებს, - შენს შეყვარებულს ახლა მატყლის ლოგინში სძინავს, ჩემი კი ამ გზას მიუყვება ნელი ნაბიჯით და სანამ მოვა, შემეცვლება შნო და იერი... ნეტავ გადარჩეს, კლდეს არ მოსწყდეს, ყვავმა დაინდოს!.. ვხედავ, მიცოცავს ლოკოკინა, - ვამბობ: არ მინდა ნორჩი ზამბახი მოვაცილო თავის სტიქიას, მაგრამ... მე სად ვარ, ან როდიდან, - ვერ გამიგია...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
