მე ვიცნობ შვილებს, - თუ რამე აქვთ, გადაადნობენ, შეუკვეთავენ ძვირფას ჩარჩოს გულსაკიდისთვის, სამაჯურისთვის, მრგვალს ან მართკუთხედს, მოქექავენ ყვითელ ფოტოებს, სადაც დედა უდარდელია და ბრწყინავს, როგორც სანთლის შუქზე ჯვარი ნაკურთხი.
მე ვიცნობ დედებს, შვილისთვალებგადანაყლაპებს, უშავესი ყორნის სამოსით, რომელთაც მარტის ყვავილები ყელში ამოსდით, ფურცლები რომ ექცათ ხატებად, მძიმე ჯაჭვებით რეკენ და რეკენ მათ კისრებზე დედოზარები და სასულედან ერთი სიტყვა - „ომი“ მოუჩანთ.
საკუთარ თავსაც კარგად ვიცნობ... მუჭში მყავს დედა, დედას თევზის ქონის სუნი აქვს.
მძულდა ეს კოვზი... და ვერაფრით მოვინანიე...
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
