გარეთ დეკემბრის დამდეგია. გულში ნოემბრის მიწურული. მაქვს მიწერილი რამდენი რამ, მაგრამ არცერთი მოწერილი... ჰო, მთები უკვე დათოვლილა, ვგრძნობ, ეს ზამთარიც გამაწამებს, რადგან ყვითელი ფოთოლი ვარ და არა წიწვი მარად მწვანე. კვლავ შენ ხარ ჩემი მისამართი, თუმცა, მე ისევ ვარ უშენოდ, ბედი სიცილით მასამართლებს, ცდილობს, გამხადოს სანუგეშო. ყველა უჯრედით დაშლილი ვარ, ვეძებ ჩემს სულში შენს ნაკვალევს, არც სიცივისგან, არც შიშისგან, უშენობისგან მაკანკალებს. რამდენი დარდი გეფარება, შენ კი მაინც არ ფერმკრთალდები, ათასი ფიქრით გეფერები, ათასი გულით მენატრები.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
