უნდა დავღეჭო საკუთარი უგერგილობა. სიზმარს გიამბობ: იფოთლებოდა იუბეა. ზღვა იყო ხან კი თითქოს გვეძინა მანძილებით ნაქსოვ ჰამაკში. არ თენდებოდა. შტორმის ენაზე ვკითხულობდი ამინდის ამბავს; ხარკად მოჰქონდათ წკვარამიდან ლოდინის აბგით დაპირებები ნაწვიმარ და უცნაურ ჩიტებს. ფრენა არ იყო უწყინარი. ნისკარტებიდან ბგერების ნაცვლად რომ უშვებდნენ ციცინათელებს, ზნედაკარგული უწონობის ამოსავსებად. არამი იყო ბალღამი და იქვე სამსალა იღვენთებოდა სასმისებიდან. თვალწასულ ქართა ფარდების მიღმა კემსავდნენ ამბებს ყურთან დაჩოქილს ფრთამომტვრეული ილუზიები. მიწა გვტკიოდა და მისი გემო მლაშე ფერებად ირეკლებოდა წარმოსახვაში თან ყოველ ჯერზე მედიდური ბეგონიები, ასიმეტრიულ და ჩამქრალ მზეს ეფიცხებოდნენ. ვიწექით დიდხანს... სიზმარი კი არ მთავრდებოდა. გამოვიღვიძეთ, დავიბერტყეთ შიშების მტვერი და ერთმანეთში გადავიკარგეთ.
18 იანვარი 2017 წლის
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
