გაკვირვებს მეზობლის ოთახში მათემატიკური უზუსტობით განლაგებული საგნები და მეზობელი შენ ხარ. ვაი-ფაის უცნობი პაროლივით გაუგებარია მტვრიანი ჭაღის ნათურებს შორის დიალოგი. თვითგანაყოფიერებული სიტყვები ახალი რასის წინადადებებს მშობიარობენ და ერთი სიტყვაც არ ხარ. საუბარს აზრი ეკარგება ხარისხიან ლიტერატურაზე; აზრი მეზობლის დერეფანია... სამოქალაქო განწყობები დუმილთან გარიგებას აპირებენ და შენ გარბიხარ. არ გჭირდება ძვირფასი სასმელების ხსენება ინტიმური არომატისთვის, არც ლიტერატურული ფესტივალების შედეგი გიჩენს სურვილს, დაასაბუთო ალტერნატიული ჭეშმარიტება. საკმარისი ხარ შენი ცხოვრებისთვის, საიმისოდ რომ არ იხმაურო. სხვებისთვის ლექსები პირველი ქურუმის ლოცვასავით გაუგებარი, მაგრამ არამისტიურია. შენთვის პირიქით... არასოდეს საუბრობს მეზობელი საგნებზე, სასამართლოს დარბაზზე და მის ინტერიერზე, რომელსაც მიმიკას ვერ უცვლის დამსწრეთა განწყობა; არც იმაზე რომ ბევრჯერ ჩავარდნილა ბაგა-ბაღის კიბეებს შორის ვიწრო სივრცეში და დაცემამდე საფეხურებს ჩაუთვლემია. მან შენი სიზმრები მიისაკუთრა. წყალთან გაიქცა. ნუ დაეწევი...
24 ივლისი 2017 წლის
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..