დიდ ხანს ვფიქრობდი - ქალაქებზე,სოფლებზე.მთებზე და ვდარაჯობდი გამოღვიძებას, ესკიზებად რომ გაუფანტავს მიწის მუცელში დროსთან უძლური მეგზურობის დადასტურება. იმ არსებებზე ვფიქრობდი ხშირად, პლანეტებს შორის წარმოდგენებს რომ აჩეჩებდნენ კოსმიურ ქარებს; პასუხ გარეშე მცდელობებით ვერ დააღწიეს სამყაროს თავი; მიისაკუთრეს სხეულები სხვადასხვა ფორმის და განვითარდნენ; შემდეგ შეწყვიტეს,იგლოვეს და გამოიგონეს, ვეღარ განაგეძეს. ისწავლეს ყველა ლაბირინთის დაბოლოება რომლის შემდეგაც შერჩათ ისევ სიცარიელე, მათივე ჩრდილის უსახური პარანოია. ვფიქრობდი დიდ ხანს - ქალაქებზე,სოფლებზე,მთებზე; აღარსად იყო - ქალაქები,სოფლები,მთები, გზები,ხიდები,შენობები,თავშესაფრები, მინდვრები,წყლები,ვულკანები,ტაძრები,ქარი, ყულფები,ხმები,ღამეები,სიმღერა,მიწა, წიგნები,წვიმა ასე შემდეგ... შენშია კვალი უმისამართოდ გადადგმული ყველა ნაბიჯის. მანძილებს შორის გაფანტული სიბეცის ფერფლი, ჩაგუბებული ნესტისა და ხავსის იმედი უშეღავათოდ,უპირობოდ გითავისებდა. წარმოსახვითი პირი ჰქონდათ ადამიანებს, რიდი არ ჰქონდათ ერთმანეთის, ეჩვენებინათ; მხოლოდ საკვები თავსდებოდა ყველანაირი, მათ შორის მანამ რაც ყოფილა მიუღებელი; რასაც კი გემო გაესინჯა - ვის რა შეერგო... ვინ რას შეეხო,გასინჯა ხან ვინ რა იწამა; რა მოისურვა,დაფიქრდა ან ვინ რა ითავა და სამუდამოდ განიდევნა გამოსავალი. ასე უბრალოდ აღარ დარჩა ფიქრის მიზეზი თავისუფალი ოცნებების გზაგასაყართან.
24 ოქტომბერი 2016 წლის
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
