ბოლოს დღენიადაგ ვტორტმანობ, თმაში ჭაღარები მეწვია; რა მაქვს - ცარიელი პორტმონე, თვალში დირე რომ მაქვს - ბეწვია. ხალხი ვისაც ვიცნობ ხალხია, მათთვის ვინც გამიცნო ვარ - ხილი; ზოგჯერ ერთმანეთსაც მახლიან, ზოგჯერ მესერი ვარ დახრილი. ხანაც ფერდობი ვარ ციცაბო; ზურგით ვეზიდები პლანეტებს; კიდევ სათქმელი მაქვს. მიცადონ, ხშირად ვამცირებ და ვამეტებ. თვალის მეხერხება ხამხამი, ცრემლი მიორთქლდება მალევე, მიწევს ხეტიალი ღამ-ღამით, სადაც ოცნებები გამლევენ. ხეებს ვესალმები გინებით, ქარში მიფრიალებს საყელო; ალბათ დღეს არ გავიყინები, უნდა მორიდებით ვახველო შენი სიყვარულის ბალადა; გზებზე მეგებები ნაშალო, გვრჩება ნაკვალევი, არა და მინდა გაფრენამდე წავშალო. გახსოვს... მაშინდელი ცარგვალი, მთვარე თავის სიზმარს გიმხელდა; დაგვაქვს მონატრება სხვაგვარი, ჩვენი სამყაროა იმხელა.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
