ნინო ქოქოსაძე - პლაცებო / nino qoqosadze - placebo
მე მოგიყვებით ამბავს, სადაც პერსონაჟები – პიჟამოებში, ხალათებში და კედელ-კედელ, მოდიან ჩემთან, შეწამლული ძილიდან, დილით - და მაბარებენ ართრიტივით მტკივნეულ სიზმრებს.
დეიდა ლილი, ის ხატავდა თვალის ჩინი ვიდრე დააკლდა, ახლა ყვება, ვითომ წუხელ ესტუმრა შვილი. ხვდები – საწოლთან მიბნეული სურათები გაგიფერადეს…
ბატონი კოტე, (ერთი თვის წინ მოუკვდა ცოლი) “ეჰ, თქვენ რა იცით...” მერამდენედ იწყებს თავიდან ამბავს, რომელიც დამთავრდება: “…...როცა მიდის მეუღლე.” ვამბობ: -ასეა! ნუ, მე - საიდან?... ვფიქრობ: “მე და თქვენ, ალბათ იმათ ცაში შევხვდებით”…
დეიდა ნატა, ნატალია, ის მთელ დღეს ქარგავს – სოხუმის პალმებს, ზღვას, თოლიებს და დროდადრო ხედავ - როგორ სველდება კანვა...
ძია აკაკი, მხიარული, ღაჟღაჟა კაცი. (გვითხრეს, წლების წინ ამოეწვა სახლში ცოლ-შვილი) ის - დღეს დავკრძალეთ... ეს ამბავი არასოდეს, არავისთვის მოუყოლია...
ზინაიდა, ზის სავარძელში, ხმას სულ არ იღებს, (ხელი შუბლზე, ნიკაპი მკერდთან) ერთხელ, შემთხვევით გავიგე რომ - ის ლექსებს წერდა, და შემეშინდა...
....................
თავშესაფრის ექიმი ვარ, სტეტოსკოპით, ხშირად უმისოდ, ვუსმენ – რა მძიმედ ჩაიფიქრეს, ამოიფიქრეს... და მე მაქვს აბი – „თანაგრძნობა“, ნაღდი პლაცებო – ყველაფერს არჩენს.
გამოხატეთ თქვენი აზრი მოცემული ლექსის შესახებ კომენტარის სახით!..
